Na szczycie Gibraltaru

Teleportacja jest możliwa. Takie odnoszę wrażenie, gdy wraz z belgijskim znajomym Koenem przekraczamy granicę hiszpańsko-gibraltarską. W jednej chwili znajdujemy się w słonecznej Andaluzji, w następnej przenosimy się do małego, brytyjskiego miasteczka. Angielskie domki, symetria i porządek, a nawet tradycyjna czerwona budka telefoniczna. I tylko słońce nadal przypieka jak na andaluzyjskim południu…

Jedziemy pod górkę, w kierunku Upper Rock. Mijamy stację kolejki linowej, podjeżdżamy kawałek dalej i znajdujemy miejsce, gdzie możemy spokojnie zaparkować auto. Stamtąd wyruszamy pod górkę na piechotę. Jest bardzo ciepło, ale na szczęście jeszcze nie upalnie. Słońce od czasu do czasu skrywa się za spowijającą sam wierzchołek Skały Gibraltarskiej, na którą planujemy się wspiąć. Z trasy rozciąga się niesamowity widok na port w Algeciras i zacumowane w zatoczce statki. Spacer, choć pod górkę, jest bardzo przyjemny.

Skała przykuła nasz wzrok już w momencie, gdy zbliżaliśmy się do granicy. Z wysokością 426 metrów n.p.m. wyróżnia się na tle płaskiego terenu, z którego wystaje. Ta jurajska, wapienna góra uważana była w starożytności za jeden ze Słupów Herkulesa, drugi znajdował się po przeciwnej stronie cieśniny. Wyznaczały one koniec świata znanego starożytnym.

Delektując się wędrówką pod górkę, docieramy wreszcie do wejścia do rezerwatu naturalnego Upper Rock. Wita nas czerwona tablica ostrzegająca, że małpki, które tam spotkamy, są groźne, a karmienie ich grozi grzywną w wysokości pięciuset funtów. Kupujemy bilety obejmujące takie atrakcje, jak tunele z czasów oblężeń, jaskinia świętego Michała czy stutonowe działo. Ale zaczynamy od samych Słupów Herkulesa, a właściwie pomnika, będącego ich symbolem. Ma on po jednej stronie mapę świata starożytnego, po drugiej — nowożytnego.

Ruszamy dalej łagodnym podejściem. Droga prowadzi nas prosto do jaskini świętego Michała. Położona na wysokości około 300 metrów n.p.m. jest uważana za jedną z najpiękniejszych grot w Europie. I rzeczywiście, formacje krasowe są prześliczne. Dowiadujemy się, że w największej sali mieścił się kiedyś szpital, a obecnie wykorzystywana jest ona jako sala koncertowa.

Po wyjściu z jaskini możemy iść na wprost do górnej stacji kolejki linowej, ale nas ciągnie jeszcze bardziej w górę. Wspinamy się więc wyżej, w kierunku, gdzie według drogowskazów znajduje się wielkie działo. Rzeczywiście, jest tam, chociaż zamknięte i ogrodzone płotem z drutu kolczastego. Spotkany przypadkowo turysta opowiada nam, że amunicja wystrzelona z tego działa mogła sięgnąć wybrzeży Afryki. Wchodzimy najwyżej, jak się da na skałki. Stamtąd rozciąga się też niesamowity widok na tak zwane Schody Śródziemnomorskie, czyli stopnie prowadzące na szczyt od strony Morza Śródziemnego, i północno-wschodnią część Gibraltaru. Sam szczyt skały ginie w chmurach.

Stąd można już tylko w dół, schodami ku morzu, ale tę drogę sobie odpuszczamy, lub z powrotem na drogę. Idziemy w kierunku kolejki linowej, a w dół maszeruje się szybko. Robimy mały przystanek, kiedy mijamy jakieś nieoznaczone schody w górę. Nieoznaczone przejście — w to nam graj — ani mi, ani Koenowi nie przechodzi przez myśl, żeby odpuścić zajrzenie i w to miejsce. Idziemy znowu w górę. Na szczycie znajdujemy jakieś opuszczone zabudowania, pewnie jeszcze militarne. I znowu fantastyczny widok z góry. Piękne miejsce, w dodatku kompletnie puste. I tylko wiatr wieje, jakby chciał nas stamtąd zdmuchnąć. Nacieszywszy oczy, wracamy na trasę.

Kolejny przystanek to miejsce, w którym spotykamy grupę magotów. To te tutejsze małpki, które gryzą, i których nie wolno karmić. Niektórzy turyści nic sobie nie robią z tego zakazu, zachęcając zwierzaki słodkościami, by zrobić sobie z nimi zdjęcie. Magoty są też znane ze swojej zuchwałości w wyrywaniu aparatów czy torebek, dlatego mocno trzymam swoje rzeczy. Niestety, jest to skutek lat przyzwyczajania ich przez turystów do tego, że ludzie im coś dają. Mówi się o Gibraltarze, że jest jedynym miejscem w Europie, gdzie żyją małpy w stanie dzikim, ale moim zdaniem ciężko już tu mówić o dzikości. Magoty są zbyt przyzwyczajone do obecności ludzi i tego, co po sobie pozostawiają — nieobce jest im grzebanie w śmietnikach. Co więcej, rozdrażnione lub niezadowolone, że nie dostają tego, czego chcą, potrafią ugryźć. Trzeba na nie uważać.

W rezerwacie Upper Rock żyje około dwustu pięćdziesięciu magotów. Podzielone są one na pięć rodzin. Według legendy, gdy magoty znikną z Gibraltaru, Wielka Brytania straci nad nim panowanie na rzecz Hiszpanii. Brytyjczycy wierzą w nią tak mocno, że gdy populacja była bliska wyginięciu, rząd sprowadził tu dodatkowe osobniki z północnej Afryki. Dlatego na razie powrót na łono Hiszpanii raczej Gibraltarowi nie grozi. Zresztą sami mieszkańcy wolą zostać pod rządami królowej Elżbiety. W dwóch referendach przeprowadzonych w 1967 i 2002 roku zdecydowali oni, że nie chcą przejść pod jurysdykcję hiszpańską.

Po dotarciu do górnej stacji kolejki zjeżdżamy z powrotem na dół, a następnie ruszamy obejrzeć stutonowe działo. Działo jak działo, tylko duże. Nic specjalnego. Stamtąd jedziemy na drugi koniec Gibraltaru, pod zamek mauretański, i znowu zostawiamy auto na parkingu. Wspinamy się na zamek, którego część pochodzi jeszcze z czasów, kiedy rządzili tu Arabowie. Z zamku mamy niesamowity widok na lotnisko, które samo w sobie jest ciekawe. Jak wiadomo, w tej okolicy niełatwo o miejsce na pas startowy, więc zbudowano go, częściowo wchodząc w ocean. Materiał użyty do jego konstrukcji pochodził z drążenia tuneli w skale. Poprzecznie przez pas prowadzi droga, którą wcześniej wjeżdżaliśmy do miasta. Kiedy lądują bądź startują samoloty, zapala się czerwone światło. Czekamy z nadzieją, że przyleci jakiś samolot, ruch jest tu chyba niewielki, bo nic a nic nie możemy się doczekać.

Z zamku idziemy dalej pod górkę. Chcemy dotrzeć do tunelu wykopanego w czasie hiszpańsko-francuskiego oblężenia Gibraltaru z końca XVIII wieku. Po drodze mijamy tunele z czasu II wojny światowej, ale te niestety są zamknięte. Zaglądamy na chwilę do ekspozycji na temat oblężeń Gibraltaru, aż w końcu docieramy i do tunelu. Wydrążony w skale z małymi okienkami, z których wystają działa, schodzi w dół — najpierw łagodnie, a dalej stromo. Idziemy do końca, gdzie znajdują się tablice w języku polskim i angielskim upamiętniające katastrofę samolotu generała Sikorskiego.

Powrót z tunelu to znowu wspinaczka, ale do tego jesteśmy już z Koenem przyzwyczajeni. A potem w dół, do samochodu. Docieramy dziko zmęczeni, ale zadowoleni, bo Gibraltar to bardzo ciekawe miejsce. Kierując się ku granicy mamy jeszcze nadzieję, że może jakiś samolot wyląduje nam przed nosem, ale nic takiego się nie dzieje. Wracamy do Hiszpanii.

Chcielibyście kiedyś wylądować na takim lotnisku, jak to gibraltarskie? Jak podobają się Wam widoki ze Skały Gibraltarskiej?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF