Wędrówka na koniuszek Madery

Niepewnie spoglądam na niebo, po którym płyną szare chmury. Ich warstwa nie jest zbyt gruba, więc mam nadzieję, że w połowie drogi nie złapie nas deszcz. Mimo to kurtka przeciwdeszczowa zwinięta czeka w plecaku na wszelki wypadek. Po cichu marzę, by wyszło słońce, jednak szanse na to wydają się niewielkie. Wieje lekki wiaterek, na szczęście przyjemnie ciepły. Przed nami osiem kilometrów marszu – cztery na sam koniec Przylądka świętego Wawrzyńca i cztery z powrotem. Idziemy!

Przylądek, zwany po portugalsku Ponta do São Lourenço, to najdalej na wschód wysunięty koniuszek Madery. Jego nazwa pochodzi od imienia karaweli jednego z odkrywców wyspy, João Gonçalvesa de Zarco, który zbliżając się do tej okolicy, krzyknął ponoć do swojej załogi:
– São Lourenço, wystarczy!

Ten kawałek ziemi o długości kilku kilometrów słynie z przepięknych widoków, tak różnych od tego, co można zobaczyć w innych częściach wyspy. Zauważamy to już przy wejściu na szlak, patrząc przed siebie, w kierunku samego końca przylądka. Nie ma tu ani jednego drzewa! To skutek półpustynnego mikroklimatu, jaki panuje w tej okolicy, oraz stosunkowo silnych wiatrów.

Szlak o numerze PR8, znany jako Vereda da Ponta do São Lourenço, zaczyna się przy parkingu na końcu drogi ER109, schodząc łagodnie w dół niewielkimi schodkami. Następnie przechodzimy przez drewniany podest, jakby mostek, by za chwilę zacząć wspinać się pod górę. Zamiast desek mamy już ubitą ziemię i kamienie. I chociaż na całej długości trasy jest kilka podejść i zejść, szlak uznawany jest za łatwy.

Po lewej i prawej stronie mijamy ostre, strome klify w rudobrązowym kolorze. Przylądek ma pochodzenie wulkaniczne i zbudowany jest ze skał bazaltowych, jednak można tu też znaleźć fragmenty skał osadowych, takich jak wapień. Gdzieniegdzie u stóp klifów znajdują się niewielkie, czarne, kamieniste plaże, które wyglądają, jakby były dostępne wyłącznie od strony morza.

Wąska, kamienista ścieżka prowadzi nas do pierwszego miejsca, w którym warto zrobić nieco dłuższy przystanek. To tutaj niewielka ścieżka odchodzi od głównego szlaku w kierunku północnym i prowadzi na skraj klifu, z którego rozpościera się fantastyczny widok. U naszych stóp białe, spienione fale rozbijają się o pełną kamieni plażę i kilka skalnych ostańców wystających z ciemnoturkusowej wody. Dramatyzmu tej scenie dodają ciężkie chmury, a w dodatku zza pleców nieśmiało zaczyna prześwitywać słońce. Szybko jednak znowu chowa się za szarą zasłoną.

Idziemy dalej, podążając wydeptaną ścieżką prowadzącą po zboczach wypiętrzonych klifów to lekko w górę, to lekko w dół. Okolica jest soczyście zielona. Brak drzew nie oznacza wcale, że nie ma tu żadnej flory. Przeciwnie – Przylądek świętego Wawrzyńca porasta sto trzydzieści osiem gatunków roślin, w tym trzydzieści jeden endemitów, występujących wyłącznie na Maderze.

Żyje tu także sporo ptaków, jednak nie mamy dość szczęścia, by jakieś ciekawe okazy zaobserwować. Możemy się za to przyglądać blaszanym ptakom, przelatującym nad przylądkiem – samolotom, które podchodzą do lądowania na maderskim lotnisku. Dwa dni wcześniej nas również Madera przywitała widokami na ten skrawek ziemi.

W miejscach, gdzie szlak robi się nieco bardziej stromy, utwardzono ścieżkę i przygotowano prowizoryczne barierki. Lepiej jednak się na nich nie opierać, choć dają one trochę większe poczucie bezpieczeństwa, kiedy po prawej stronie w dole widać przepaść. Wspinamy się na kolejny klif, z którego widać już sam koniec przylądka. To mój ulubiony widok na całej trasie.

W oczy niemal od razu rzucają się jedyne drzewa na przylądku. To grupka palm otaczających niewielki domek, zwany Domem Sardynki – Casa do Sardinha. Jest on siedzibą strażników rezerwatu przyrody, który obejmuje właśnie tę część wyspy. Strażnicy dbają nie tylko o bezpieczeństwo turystów, ale przede wszystkim o to, by nie niszczyli oni cennej szaty roślinnej. Takie przynajmniej mają zadanie, ale w czasie całego kilkugodzinnego marszu w tę i z powrotem nie zauważam ani jednego strażnika.

Mając koniuszek trasy w zasięgu wzroku, idzie się jakby łatwiej. Szlak jeszcze raz prowadzi nas trochę w dół, potem znów pod górkę i ponownie w dół. Niedaleko Domku Sardynki znajduje się niewielki kącik, gdzie można urządzić sobie piknik. Tutaj też chętni mogą zejść ku morzu i, jeżeli pogoda dopisuje, popływać dla relaksu. Można też iść kawałeczek dalej, do punktu, skąd rozciąga się widok na leżące jeszcze dalej na wschód dwie małe wysepki.

Po krótkim pikniku przychodzi czas, by wracać. Pogoda wcale się nie poprawiła, ale chmury przestały mi w zasadzie przeszkadzać. Powiem więcej, dodają krajobrazowi swoistego charakteru. Podkreślają potęgę natury, ciągnąc się szarą warstwą nad wypiętrzonymi bazaltowymi płytami, które porasta soczyście zielony dywan. Nic dziwnego, że klify przylądka określane są jako jedne z piękniejszych na Maderze.

Wędrówka z powrotem zajmuje nam mniej czasu niż dojście na koniec przylądka. Trzeba wracać ta samą trasą, więc większość widoków jest nam już znana i obfotografowana, i nie muszę tak często się zatrzymywać, widząc kolejny ciekawy kadr. Mimo to cały czas rozglądam się na boki, by nacieszyć oczy tym surowym krajobrazem, który przypomina mi trochę wulkaniczne pejzaże Islandii. Kiedy docieramy do zaparkowanego na początku szlaku samochodu, aż żałuję, że przylądek jest taki krótki…

Wycieczka na Przylądek świętego Wawrzyńca to jeden z obowiązkowych, moim zdaniem, punktów pobytu na Maderze. Oczywiście jak do każdej wędrówki, należy się do niej dobrze przygotować. Ważne jest wygodne obuwie oraz kurtka chroniąca przed wiatrem i ewentualnym deszczem, przekąski i woda, gdyż na trasie nie ma żadnych stoisk czy sklepików, gdzie moglibyśmy się w cokolwiek zaopatrzyć. Do tego dużo pozytywnej energii i można ruszać!

Jeśli wybieracie się na Maderę, zajrzyjcie też do wpisu, gdzie zebrane są ważne i przydatne informacje praktyczne, między innymi o tym, jak poruszać się po wyspie, gdzie mieszkać i jak przygotować się do wędrówek po lewadach.

Czy uważacie, że szlak musi być trudny, by był zachwycający? Macie jakieś swoje ulubione szlaki, które polecilibyście miłośnikom pięknych widoków?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF