Zanim dotrzesz na Zanzibar…

Na początku XIX wieku każdy, kto zdradzał chociażby najmniejsze objawy jakiejkolwiek choroby, prosto ze statku trafiał na wyspę Changuu. Tutaj musiał odbyć dwutygodniową kwarantannę, zanim mógł pojechać na Zanzibar lub do jakiejkolwiek innej kolonii brytyjskiej we wschodniej Afryce. W zanzibarskim Stone Town najbardziej obawiano się żółtej gorączki – ale tylko pomiędzy grudniem a marcem, bo wtedy przybywało tu najwięcej statków. Przez pozostałą część roku Changuu była pusta, więc szybko zaczęto ją wykorzystywać jako miejsce wakacyjnego wypoczynku. Latem turyści, zimą – osoby podejrzewane o przenoszenie żółtej febry. Skąd więc wzięła się popularna nazwa wyspy – Prison Island, czyli Wyspa Więzienna?

Dzisiaj jest na odwrót. To nie z Changuu przybywa się na Unguję, największą wyspę archipelagu Zanzibar, lecz ze Stone Town, starówki stolicy Zanzibaru płynie się na Prison Island. To jedna z popularniejszych półdniowych wycieczek. Przy plaży w miejscu, gdzie kończy się Kenyatta Avenue, czeka mnóstwo drewnianych łupinek, których kapitanowie namawiają turystów na krotki wypad na sąsiednią wyspę. Nasza łódka jest trochę większa, nawet ma żagiel, ale i tak krótki odcinek na Changuu pokonujemy na silniku. Spoglądam na oddalające się Stone Town. To mój drugi raz w mieście, za pierwszym razem byłam tylko na krótkim spacerze, ale czuję, że uwielbiam to miejsce. Stone Town ma w sobie coś magicznego, jeszcze do końca nie wiem co…

Na Stone Town przyjdzie jeszcze czas, tymczasem płynę niewielką łodzią na Prison Island. Rejs trwa krótko, niecałe pół godziny i jesteśmy na miejscu. Jednak zanim dobijemy do brzegu, opływamy wyspę z prawej strony. Pomiędzy drzewami prześwitują żółte ściany budynku więzienia, od którego bierze ona swoją nazwę. Wybudowane przez Brytyjczyków rządzących Zanzibarem w 1864 roku nigdy nie zostało użyte jako prawdziwe więzienie. Szybko zmieniono przeznaczenie budynku i zaczęto w tym miejscu poddawać kwarantannie przybyszów do Afryki Wschodniej. Właśnie od tej strony do zniszczonego dzisiaj pomostu przybijały statki z podróżnymi.

My jeszcze nie dopływamy do wyspy, lecz zatrzymujemy się na pływanie z maską i rurką. Rafa znajduje się jakieś trzy metry pod powierzchnią wody. Widoczność niezła, chociaż nie idealna, bo brakuje słońca – właśnie dzisiaj z przytupem na Zanzibarze rozpoczęła się pora deszczowa. Wcześniej w nocy obudził mnie huk niczym wodospadu. Oto przyszedł pierwszy porządny deszcz. W ciągu dnia przestało padać, ale niebieskie niebo lekko tylko prześwituje pomiędzy chmurami. Mimo to czas spędzony w wodzie sprawia mi przyjemność.Wśród bajecznie kolorowych koralowców można zobaczyć sporo mniejszych i większych rybek. Od czasu do czasu pojawiają się też delikatne jak mgiełka meduzy.

W miejscu, gdzie koralowców jest mniej, dostrzec można przepiękne rozgwiazdy. Wyglądają jak małe, podwodne dzieła sztuki. Widziałam już różne rozgwiazdy – niebieskie i bordowe, nawet tak ozdobne, ale nie w takiej ilości! Dno oceanu przy Prison Island jest ich pełne. Żałuję trochę, że nie mam butli i nie mogę przyjrzeć im się dokładniej. Notuję sobie w pamięci, by wybrać się na nurki w te okolice.

Nacieszywszy oczy podwodnym światem wracamy na łódź, która po chwili przybija do niewielkiej plaży Prison Island. Stopy delikatnie zapadają się w mięciutkim piasku gdy wolnym krokiem idę ku pomostowi prowadzącemu do niewielkiego turystycznego kompleksu oraz sanktuarium dla żółwi olbrzymich. Chociaż reszta grupy chce przede wszystkim zobaczyć te gady, ja najpierw idę obejrzeć zabudowania, w których dawniej odbywano kwarantannę. Obecnie działa tu niewielka restauracja i bar, w którym można napić się czegoś zimnego.

Orzeźwiona, podążam w kierunku, który wskazuje znak z napisem Sanktuarium żółwi. To ogrodzony, zalesiony teren, w którym żyje populacja zagrożonych wyginięciem żółwi olbrzymich. Gady te nie pochodzą z Zanzibaru, zostały przywiezione na wyspę w 1919 roku w darze od brytyjskiego rządu Seszeli w liczbie czterech sztuk. Początkowo trzymano je na samym Zanzibarze, gdzie ich populacja rosła w bardzo niskim tempie ze względu na częste kradzieże młodych na sprzedaż. Z tego powodu władze zdecydowały się przenieść żółwie na Changuu, gdzie rezydują do dzisiaj.

Według anegdotki opowiadanej przez lokalnych przewodników władze Zanzibaru po prostu nie bardzo wiedziały co zrobić z prezentem dlatego po pewnym czasie zesłały żółwie na Prison Island, pozbywając się kłopotu.

Wchodząc do żółwiego sanktuarium otrzymuję gałązkę mchicha, którą mogę nakarmić zwierzęta pomimo tego, że znak wyraźnie wskazuje, że karmienie poza wyznaczonymi godzinami (10:00 rano i 16:00 po południu) jest zabronione. Zakazuje się również siadania na żółwiach, co nawet nie przyszłoby mi do głowy – ale widocznie skoro o tym piszą, to ktoś chyba musiał wpaść na taki pomysł. Kilkanaście mniejszych lub większych żółwi zgromadzonych jest przy drewnianym podeście w formie pętli, którym można obejść niewielkie bajorko w zagłębieniu.

Zagłębień takich na wyspie jest więcej i nie powstały one w naturalny sposób. Zanim utworzono tutaj ośrodek kwarantanny, Changuu służyła między innymi jako kopalnia skały koralowej – surowca używanego między innymi jako budulec dla budynków planowanego więzienia. Ciekawostką jest, ze niektóre takie dziury zostały oczyszczone i służyły turystom przybywającym tu poza sezonem kwarantann jako baseny.

Nasz przewodnik zbacza z drewnianej ścieżki i prowadzi nas głębiej w las. W jednym z takich zagłębień dostrzegam dwie malutkie antylopki dikdik, wielkością porównywalne do dużego psa. Dikdiki są niezwykle płochliwe, więc natychmiast uciekają, gdy zauważają aż trzy osoby podchodzące do nich powoli z aparatami. Kiedy wracam sama ze spaceru samiczka robi się o wiele bardziej ufna i podchodzi do mnie na niecały metr. Pięknie pozuje, chwaląc się swoimi ogromnymi, czarnymi oczyma.

Jednak to nie dla dikdików zeszliśmy ze ścieżki, lecz dla najstarszego żółwia żyjącego w sanktuarium. Ta samica w matuzalemowym wieku ma aż 192 lata, o czym świadczy… napis na jej skorupie. Staruszka jest jedną z pierwszych żółwi przywiezionych z Seszeli. Jej skorupa ucierpiała prawdopodobnie w wyniku uderzenia przez ciężką, spadającą gałąź. Żółwia babcia kryje się w najdalszym kącie sanktuarium, otoczona przez dwójkę wnuków.

Kiedy powoli wracamy na łódkę, która zabierze nas z powrotem do Stone Town przewodnik opowiada nam o niechlubnych wydarzeniach w historii wyspy. Zanim Changuu została zakupiona przez brytyjskie władze z przeznaczeniem na więzienie, należała do Arabów, którzy wykorzystywali ją od 1860 roku jako przechowalnię niewolników przed sprzedażą ich na targu w Stone Town i wysyłką do zagranicznych kupców. Mimo, że oficjalny zakaz handlu niewolnikami wprowadzono w 1876 roku, to proceder ten na Prison Island trwał jeszcze kilkanaście lat.

Kiedy nasza łódź odpływa z Changuu i kieruje się w stronę Stone Town zastanawiam się, co musieli czuć podróżnicy przybywający tutaj po dwutygodniowej kwarantannie. Mój wzrok przyciąga wybudowany w 1883 roku Dom Cudów czyli pałac drugiego sułtana Zanzibaru – pierwszy budynek we wschodniej Afryce, do którego dostarczano prąd i który wyposażono w windę. Przed nim rośnie kilka soczyście zielonych drzew, a na wodzie kołyszą się drewniane łódki. Patrząc z daleka mam wrażenie, że niewiele zmieniło się przez te ostatnie sto kilkanaście lat…

Przewodnik po Zanzibarze
W kwietniu 2018 roku nakładem wydawnictwa Bezdroża, w serii Travelbook, ukazał się przewodnik po Zanzibarze mojego autorstwa. Znajdziecie w nim jeszcze więcej praktycznych informacji dotyczących podróżowania po wyspie i archipelagu, a także opisy tamtejszych atrakcji turystycznych, plaż i zabytków, a także miejsc leżących nieco na uboczu turystycznych szlaków. Dostaniecie namiary na polecane hotele i hostele, agencje turystyczne, centra nurkowe i wiele więcej. Spędziłam nad jego przygotowaniem i napisaniem bardzo dużo czasu, więc myślę, że wybierając się na Zanzibar, warto po niego sięgnąć. Kliknij tutaj i kup :)

Jeśli planujesz wyjazd na Zanzibar, zajrzyj też do wpisu zawierającego przydatne informacje praktyczne!

Jak podoba się Wam Zanzibar? Spotkaliście kiedyś żółwie olbrzymie? Będąc w Stone Town wybralibyście się na wycieczkę na Prison Island?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF