Lindos jak śpiąca panna młoda

Poza sezonem Lindos jest ciche i spokojne. Częściej słychać język grecki niż łamaną angielszczyznę. Uliczki i przejścia są prawie puste. Gdzieniegdzie w knajpkach siedzą niewielkie grupki przyjezdnych, którzy raczą się sokiem pomarańczowym. Jest pora obiadowa, kiedy docieramy do miasta ale nie jesteśmy głodne, więc zamiast pełnego posiłku decydujemy się na niedrogą alternatywę, jaką jest pita gyros pork z warzywami. Najedzone wyruszamy pod górę, do cytadeli.

Wchodzimy do miasteczka. Gdzieś z boku dwa osiołki czekają leniwie na turystyczne niedobitki, które rezygnują z przyjemności, jaką daje powolny spacer wąskimi uliczkami miasta pod górę, na rzecz wątpliwej wygody bycia wniesionym na szczyt na grzbiecie tych poczciwych zwierząt.

Lindos położone jest u stóp 116-metrowego wzgórza, na szczycie którego znajduje się akropol z dorycką świątynią Ateny pochodzącą z VI w. p.n.e. To cel naszej wędrówki. Upał w październiku na szczęście nie daje się zbytnio we znaki, więc powoli wspinamy się na wzniesienie. Po osiągnięciu celu z jednej strony jestem rozczarowana, bo świątynia cała obstawiona jest rusztowaniami, ale z drugiej strony jestem zachwycona widokiem na leżące w dole białe miasteczko.

Wszechobecna biel. Chyba wszystkie co do jednego domy w Lindos pokryte są śnieżnobiałym tynkiem. Do tego gdzieniegdzie czerwone dachówki i butelkowozielone pędy winorośli. Lindos wygląda trochę jak panna młoda w sukni ślubnej.

Z drugiej strony cytadeli rozciąga się całkiem ładny widok na surowe wybrzeże i niewielką zatoczkę, w której według legendy w 58 r. n.e. zacumował stateczek z apostołem św. Pawłem na pokładzie. Rok ten uważany jest za początek chrześcijaństwa na Rodos.

Postanawiamy wracać do miasta. Widoki z góry są ładne, ale spacer pustymi uliczkami – jeszcze przyjemniejszy. Ludzi prawie nie ma, ale mimo to knajpki, sklepy z pamiątkami i małe galeryjki są nadal pootwierane. Ceny posezonowe.

Nie ma chyba nic bardziej relaksującego niż zgubić się w takim miejscu. A o to nietrudno w tej plątaninie przejść i zaułków. Gdzieś po drodze zatrzymujemy się na świeżo wyciśnięty sok z pomarańczy. Nie potrafiłabym chyba drugi raz trafić w to miejsce, gdzie stoją tylko dwa przykryte ceratą stoliki, a uśmiechnięty Grek wyciska nam sok do szklanek. Napój jest słodki, orzeźwia i dodaje energii.

Porównanie Lindos z panną młodą przychodzi mi jeszcze raz do głowy kiedy opuszczamy tę okolicę. Leciutka, słona mgła otulająca wzgórze i białe miasteczko wygląda niczym cienki welon. Z daleka Lindos wydaje się być zupełnie uśpione.

Dlatego właśnie lubię odwiedzać turystyczne atrakcje poza sezonem. Nie trzeba przeciskać się przez tłumy ludzi i można spokojnie cieszyć się urokami wakacji. Dopiero wolniejszy rytm pozwala naprawdę docenić to, co widzimy. Pozwala zachować milsze wspomnienia. Takie jak te moje, z Lindos.

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF