Pocztówki z mostu U Bein o zachodzie słońca

Są takie miejsca na świecie – sławne, pełne turystów z aparatami, wręcz oklepane. Chociaż do Amarapury zjeżdża zdecydowanie mniej odwiedzających niż na przykład pod wieżę Eiffla, to zachód słońca na moście U Bein uznawany jest za jeden z żelaznych punktów wycieczek po Birmie. Ale są takie miejsca, gdzie ta turystyczność, ta popularność zupełnie mi nie przeszkadza. I takim miejscem jest właśnie U Bein o zmroku. Po prostu pięknym.

1200 metrów czyni z U Bein najdłuższy most tekowy na świecie. Ale to raczej nie ten rekord sprawia, że tyle osób przyjeżdża obejrzeć tę ponad dwustuletnią konstrukcję oblaną promieniami zachodzącego słońca. To raczej atmosfera, jaka tutaj wieczorem panuje.

I wyjątkowo te grupy turystów kręcących się w tą i z powrotem po moście i pod nim zupełnie mi tej atmosfery nie psują. Być może dlatego, że na oko miejscowych jest tu ciągle więcej, niż przyjezdnych, a ci ostatni w jakiś sposób wpasowują się w spokojny nastrój panujący w okolicy.

Do U Bein docieramy kiedy słońce dopiero zaczyna chylić się ku zachodowi. Zanim wejdziemy na sam most, spacerujemy po brzegu przyglądając się drewnianej konstrukcji. Zbudowano ją na polecenie lokalnego władcy U Beina. Przenosząc swoją siedzibę do Mandalay postanowił on nowy pałac wybudować z surowców odzyskanych ze starego, a niepotrzebne drewno wykorzystał do konstrukcji mostu, który następnie nazwano jego imieniem.

Dzisiaj most służy miejscowej ludności przekraczającej codziennie jezioro Taungthaman w drodze do pracy, szkoły, klasztoru czy dokąd nogi poniosą lub rower poprowadzi.

Co kilka-kilkadziesiąt metrów stoją ławeczki. Podejrzewam, że te akurat nie zostały tu ustawione z myślą o miejscowych, lecz głównie o turystach pragnących odpocząć w czasie spaceru po tym jakże długim przecież moście.

Kiedy obserwuję U Bein, co chwila moim oczom ukazuje się klasyczny kadr. Buddyjscy mnisi w szkarłatnych szatach wędrujący po tekowym moście. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że otaczający ich świat niewiele ich interesuje.

Kiedy słońce zbliża się do horyzontu, a niebo zaczyna nabierać pomarańczowo-różowej barwy, wspinamy się na sam most. Jestem zaskoczona, że nie trzeba przeciskać się przez jakieś dzikie tłumy. Warto natomiast uważać na rowerzystów, bo ci nie zawsze zwracają uwagę na pieszych, a o barierkach można sobie jedynie pomarzyć.

Birma leży w takiej strefie geograficznej, że słońce zachodzi tu już naprawdę szybko. Niebo ciemnieje, kula ognia szybko zbliża się do horyzontu. Nie tylko sam most w takim świetle wygląda wspaniale, pocztówkowa jest też cała okolica. Przystaję w połowie drogi, żeby nacieszyć oczy tym pięknym słonecznym spektaklem.

Deski skrzypią pod stopami. Podchodzę do krawędzi, spoglądam w dół. Nie jest wysoko, ale mimo wszystko człowiek może poczuć się dość niepewnie. Niby drewno jest mocne, ale kto wie… Jednak chyba nikt poza mną zdaje się o tym nie myśleć. Okoliczni mieszkańcy nie zwracają uwagi ani na turystów, ani na dźwięki, jakie wydają tekowe deski kiedy się na nie nastąpi. Dla mnie wyjątkowe doświadczenie, dla nich – codzienność.

Kiedy docieram na drugi koniec mostu, słońce już dawno ukryte jest za linią horyzontu. Różowe niebo zaczyna przybierać coraz ciemniejszą, fioletową barwę. Nie mogę powstrzymać się przed robieniem zdjęć ciemnych sylwetek na jego tle.

Słońce nie tylko szybko tutaj zachodzi, równie szybko po zachodzie robi się ciemno. Oznacza to, że czas powoli wracać na początek mostu. Przed nami ciągle ponad kilometr spaceru. Fotografuję jeszcze mnichów, którzy chyba też postanowili nacieszyć oczy krajobrazem i ruszamy z powrotem. W drodze powrotnej przyłącza się do nas jeden z mnichów, który łamaną angielszczyzną wypytuje o życie za granicą i opowiada o swoim w klasztorze – chociaż niestety niewiele udaje nam się dowiedzieć ze względu na trudności językowe.

Ile czasu może trwać kilometrowy spacer? Niedługo. A kiedy dochodzimy na drugą stronę mostu otacza nas już kompletna ciemność, rozpraszana jedynie przez nieliczne lampy. Sylwetka mostu ginie gdzieś w tej czarnej przestrzeni. Pakujemy się do samochodu. Zostają piękne wspomnienia i pocztówkowe zdjęcia…

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF