W czym tkwi urok Sozopolu?

Jeżeli Nesebyr jest perłą Morza Czarnego, to Sozopol musi być nieoszlifowanym diamentem. Takim, w którym tkwi ogromny potencjał, jeśli się go odpowiednio przygotuje, obrobi i sprzeda. Póki co nikt nie wpadł na pomysł, żeby z tego nadmorskiego miasteczka zacząć wyciskać wszystko, co się da – w końcu nie tak daleko jest wspaniała perła. Nie przeczę, Nesebyr jest piękny i bogaty w zabytki, ale z tej dwójki to jego mniejszy braciszek Sozopol łatwiej zdobywa moje serce.

Spaceruję po starówce Sozopolu nie musząc rozpychać się łokciami w tłumie turystów. Tłum to zresztą słowo chyba w ogóle tutaj nieznane. Owszem, mamy uliczkę handlową z pamiątkami, jakie można kupić w każdym bułgarskim kurorcie, ale hula po niej wiatr – i to w szczycie sezonu!

A internety twierdzą, że jest to jeden z popularniejszych kurortów na bułgarskim wybrzeżu Morza Czarnego. Być może pobliska część z hotelami taka jest, chociaż z Nesebyrem, Burgas czy Złotymi Piaskami moim zdaniem równać się to nie może. I dobrze, i bardzo dobrze!

Mimo że słońce pali jak grzałka w piekarniku, spacer po mieście jest niezwykle przyjemny. Z jednej strony to delikatne podmuchy wiatru znad morza, które przynoszą orzeźwienie. Z drugiej – spora ilość cienia. W Sozopolu nie brakuje drzew. W ogóle miasteczko jest moim zdaniem bardzo zielone. Drzewa to jedno. Drugie, co uwielbiam, to winorośl pnąca się po starych murach.

Te mury same w sobie stanowią ozdobę miasta. I trochę mnie to zaskakuje, bo niby szare i przybrudzone, a jednak. Może to te kamienie, które są obietnicą chłodu wewnątrz domu? Może połączenie z drewnem? A może ten urok niedoskonałości?

A może ludzie? Sprzedawca dżemu figowego, który uwielbiam, i fig w słodkim syropie, uśmiecha się do mnie szeroko nawet wtedy, gdy nie kupuję żadnego z przetworów przygotowanych przez jego żonę. Na tyle szeroko, że pod koniec spaceru po Sozopolu wracam do jego zaułka i zaopatruję się w przesłodki przysmak. Uśmiech strategią marketingową? Czy po prostu bycie przyjaznym wobec innych ludzi? Stawiam, że w tym przypadku to drugie…

Wędruję po mieście bez przewodnika. Zaglądam tam, gdzie akurat mnie nogi poniosą. Sałatką szopską raczę się tam, gdzie akurat zastaje mnie głód i gdzie ja siedzi kilkoro miejscowych, a nie turystów. Jest przepyszna. Nie spisuję sobie napotkanych po drodze zabytków, nie zagłębiam się w historię miasta. Zostawiam ten diament takim, jaki jest.

I powiem szczerze, chciałabym, żeby się nikt nigdy za szlifowanie Sozopolu nie zabierał.

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF